Στο κείμενο του Σμίθσον Μια Περιήγηση στα Μνημεία του Πασσάικ, Νιού Τζέρσευ, 1967, αλλά και στα non-sites :
- η Γη γίνεται μια επιφάνεια εγγραφών, το έδαφος μετατρέπεται σε χάρτη.
- υπογραμμίζεται η αυθαιρεσία της χαρτογραφικής αναπαράστασης.
- ο επισκέπτης του τοπίου - αναγνώστης του κειμένου περιηγείται σε αναπαραστάσεις, (φωτογραφίες, χάρτες, πλάνα από ταινίες).
- εισάγονται νεες, μη γραμμικές χρονικότητες ("νεα μνημεία", "αντίστροφα ερείπια"), ο γεωλογικός χρόνος και η εντροπία.
- ανατρέπεται η χωρική και χρονική τάξη που ο χάρτης υποτίθεται ότι διασαφηνίζει.
- οι χάρτες περικλείουν άδειους χώρους εμποδίζοντας την απόπειρα περιγραφής του σημείου αναφοράς (βλέπε Mono Lake Nonsite).
- στέλνουν τον θεατή σ' ενα τόπο που φαίνεται αδύνατο να εντοπιστεί.
Both in Smithson' s Tour of the monuments of Passaic and the non-sites:
-the Earth becomes a surface of inscriptions, the territory becomes a map
-the arbitrariness of cartographic representation is highlighted
-the visitor-reader wanders in representations (photographs, maps, film stills)
-the spatial and time order that the map is supposed to articulate, is being frustrated
-the maps confine empty spaces preventing the attempt to describe the point of reference (see Mono Lake Nonsite)
-the maps orient the viewer in a place which is impossible to locate.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου